PRZYRODA NIEOŻYWIONA

Budowa geologiczna

Pod względem geologicznym dolina Dłubni oraz przyległe do niej tereny leżą na tak zwanej monoklinie śląsko-krakowskiej. Jest to obszar z warstwami skalnymi nachylonymi pod niewielkim kątem (około 2-7°) w kierunku północno-wschodnim, zbudowany z osadów permskich, triasowych, jurajskich oraz kredowych. Głęboko pod nimi znajdują się osady syluru, dewonu i karbonu.
Na powierzchni opisywanego terenu zaobserwować możemy głównie górnojurajskie wapienie skaliste i płytowe oraz margle, a także kredowe margle, wapienie i opoki. Dość często przykryte są one późniejszymi, czwartorzędowymi piaskami, lessami, iłami i glinami.

Zdecydowanie największym walorem geologicznym (hydrogeologicznym) Parku są naturalne wypływy wód – źródła. Znajduje się ich tu kilkadziesiąt. Związane są one bezpośrednio z budową geologiczną, w tym przede wszystkim z rodzajem utworów i ich wodonośnością oraz występowaniem systemów spękań i stref uskokowych. Na terenie Parku występują głównie źródła o typie szczelinowo-krasowym. Najciekawsze z nich zobaczyć można w Imbramowicach, Ściborzycach, Iwanowicach i Maszkowie.

Rzeźba terenu

Wspomniana budowa geologiczna przyczyniła się do powstawania bardzo malowniczej rzeźby terenu. Dolina Dłubni, przeważnie dość szeroka, w kliku miejscach zwęża się do kilkudziesięciu metrów, tworząc przełomy. Zbocza doliny, wykształcone w odpornych na erozję wapieniach jurajskich, są strome, często z ciekawymi formami skałkowymi. Natomiast tam, gdzie występują podatne na erozję margle kredowe, stoki są zdecydowanie łagodniejsze. Poza główną doliną występują tu liczne parowy i wąwozy, wykształcone głównie w utworach lessowych.

Powierzchnia zlewni Dłubni wynosi 274 km². Rzeka jest lewym dopływem Wisły i uchodzi do niej w Krakowie – Mogile. Zachodnia część jej dorzecza leży w obrębie Wyżyny Olkuskiej, wschodnia w obrębie Wyżyny Miechowskiej, natomiast południowa na Płaskowyżu Proszowickim. Sam odcinek ujściowy należy już do Niziny Nadwiślańskiej.