Pewnego w teorii zimowego, w praktyce całkiem wiosennego dnia (pamiętacie, jak ciepła była ostatnia zima), zakładałyśmy w lesie fotopułapki. Chciałyśmy sprawdzić, czy miejsce to jest wykorzystywane jako korytarz ekologiczny, miałyśmy więc nadzieję, że uda się sfilmować sarny, dziki czy nawet jelenie. Krążąc po lesie w poszukiwaniu zwierzęcych ścieżek znalazłyśmy dużą norę. Wokół było trochę starych, zatartych tropów i ślady dość potężnych pazurów. Miałyśmy podejrzenie, kto może być gospodarzem tego miejsca, ale należało to jeszcze potwierdzić. Kiedy tylko więc nadarzyła się okazja wróciłyśmy tam i zawiesiłyśmy dwie fotopułapki na drzewach rosnących naprzeciwko nory. Po tygodniu przyszłyśmy sprawdzić, czy coś się “złapało”. Bardzo chciałyśmy, żeby nasze podejrzenia potwierdziły się, ponieważ to zwierzę, na które liczyłyśmy, chociaż nie jest rzadkie, trudno zaobserwować choćby z racji jego nocnego trybu życia. Zdejmowaniu fotopułapek i zgrywaniu materiału na laptopa towarzyszyły wielkie emocje: udało się, czy nie? I wreszcie wielka radość: udało się! Nagrane nocą filmy pokazały, jak z nory wychodzi borsuk.

Jest to jeden z najorginalniejszych ssaków zamieszkujących nasze lasy. Choć to całkiem spore zwierzę (waży około 10 kg, a kiedy zgromadzi zapasy tłuszczu na zimę – nawet 15-20 kg), to jest blisko spokrewniony z niewielką łasicą. Jego ciało pokrywa szczeciniaste futro, z charakterystycznymi czarnymi pręgami przebiegającymi przez oczy. Wrzecionowaty kształt ciała, krótkie nogi i potężne pazury to przystosowanie do kopania. Bo borsuk świetnie kopie. W zboczach pagórków tworzy systemy długich nor, zajmujących powierzchnię nawet 250 m²! Nory takie posiadają wiele wejść, a korytarze ciągną się setki metrów. Mogą być one wykorzystywane bardzo długo przez kolejne pokolenia borsuków. W “Esejach o ssakach Puszczy Białowieskiej” możemy przeczytać, że wzmianki o jednej z wciąż użytkowanych nor pochodzą z 1825 roku! Stąd też całkiem często zdarza się, że borsuki robiąc porządek w norach, wyrzucają z nich kości padłych tam przed laty przodków. A o porządek zwierzęta te bardzo dbają. Każdej wiosny czyszczą swoją siedzibę z mchu, liści i trawy, którymi ocieplały ją na zimę. Nigdy nie załatwiają potrzeb fizjologicznych w norach, zawsze wychodzą w tym celu na zewnątrz. Dodatkowo odchodami składowanymi w specjalnych dołkach znakują swoje terytoria. Używają do tego również moczu i wydzieliny gruczołów zapachowych. Taki zapach to swoiste obwieszczenie prawa własności.